Wielu z tych, którzy dorastali przed Soborem Watykańskim II, nie może zrozumieć, jak dla kogoś, kto urodził się później — powiedzmy po 1970 r. — tradycyjna msza łacińska może być atrakcyjna. W końcu — myślą sobie — kto chciałby się cofnąć do czasów, gdy ksiądz „stał tyłem do ludzi” i „mamrotał coś w martwym języku”; do czasów, kiedy do komunii przystępowało jedynie „parę babć”, a gdy te same babcie odmawiały różaniec, reszta parafian „bujała w obłokach”?